Hayatla Derdim...

Her şey insanlar için  görmek öğrenmek için bazen zor da olsa,
Her şey insanlar için umut doğurmak için 
Hayat dans ediştir  


diyen Şebnem Ferah'ı sevmek için bir neden daha buluyorum ...


Volta attığım koridorlardaki her adımın, umudumu daha da körüklediği için,


Herşeyin olucağına vardığını bilip, aceleleri, panikleri, olmayacak kestirmeleri seçmediğim için,


Sağlığın ne kadar değerli olduğunu ve ondan gayri her şeyin gerçekten ama gerçekten boş olduğunu bir kez daha anladığım için,


Yaşama tutunmanın ne denli büyük ve önünde saygı ile eğilecek bir hareket olduğunu bana hissettirdiği için,


Bitmek bilmeyen yollarda nasıl sakin ve dingin olunabilindiği için,


Sonra bir gün bugün depresifim arkadaş çekebilmenin hazzı için,


Depresifliği kabullenişin de mutluluk olduğunu farkettiğim için,


İki küçük elin boynuma sarılmasıyla, sevgi dolu gözlerin gözüme değmesiyle her şeyin unutulabileceğini yaşadığım için,


Sohbet etmeye doyamama söz öbeğinin anlamını bizzat yaşadığım için,


İnsanları düdüklü tencereye çevirdiğine inandığım toleransı hayatımdan çıkardığım için,


Açık, net, düz, doğru konuşmanın umulmadık ferahlara sebebiyeti için,


Böyle yaşadıkça, şeffaflaştıkça önce kendine sonra etrafa sağlam temelli ilişkilerin nasılda tadından yendiği için, 


Her yaşanılanın nefes almak için  bir neden  olduğunu bilerek yaşamak kısaca...


Hayatla tüm derdim bu sanırım benim ...